Klavertjes vier
Welkom bij weer een Cosmic Story van Nancy.
Klavertjes vier, wat zijn ze mooi en bijzonder. Ze staan voor hoop, geloof, geluk en liefde. Een prachtige boodschap. In het wild is 1 op de 10.000 klavertjes een klavertje vier. Best bijzonder om er 1 te vinden, zou je zeggen. Wat nou als ik jou vertel dat ik er in 2 jaar tijd 6 gevonden heb? Ja, je leest het goed, 6! Het grappige is, ze vonden mij. Steeds als ik ze bewust zoek, vind ik niets, maar als ik los laat en verwacht dat het gebeurde, kwamen ze keer op keer op mijn pad. Zo werkt het eigenlijk met veel dingen in het leven. Pas als je stopt met forceren, druk zetten en je eindelijk loslaat hoe alles zal verlopen, je het universum, jouw innerlijke wijsheid, de directe verbinding met alles wat er is in het eenheidsveld, dat je die bron van wijsheid zijn werk laat doen om alles, dat je graag wil op een manier die het menselijk brein te boven gaat laat, creëren hoe en wanneer dat gebeurt. De flow van het leven ervaren, eb en vloed en heel belangrijk, om vanuit zelfliefde en dankbaarheid echt te voelen, dat je de dingen, ervaringen en overvloed op welke manier dan ook, echt waard bent.
Het gevoel van eigenwaarde en vooral of jij jezelf het diep van binnen wel echt gunt en oprecht waard vindt om dat te krijgen waar je om vraagt. De klavertjes vier betekenen heel veel voor mij. Ze kwamen op zeer bijzondere wijze keer op keer op mijn pad. Na nummer 6 heb ik afgesproken, dat als er weer een zijn weg naar mij vind, ik hem zal laten staan om ook een ander geluk, hoop, geloof en liefde te brengen. Mijn wens en hoop is, dat meer mensen de schoonheid, kracht en intense dankbaarheid voor dit soort kleine geluksmomentjes kunnen en mogen ervaren. Vaak worden we als mensen opgeslokt, door de drukte van alle dag. Ik heb mezelf een tijd geleden een belofte gemaakt. Zolang als ik hier leef, ben en daarna zal ik altijd mijn kinderlijke verwondering blijven behouden. Iets waar ik me in het verleden weleens voor geschaamd heb. No more, ik heb mijn innerlijk kind omarmt en wij lopen hand in hand door het leven, niet langer geremd door de ketens van angst, van wat anderen van me vinden en ik kan je vertellen dat voelt zo goed en bevrijdend.
Terug naar de klavertjes vier. Als een kind zo blij was ik op die prachtige zonnige dag, 11 juni 2021. De dag dat ik mijn eerste klavertje vier in handen had. Onverwacht mocht in mee op schoolreisje van mijn jongste zoon Kayden. Twee dagen voor deze mooie dag, had ik een uitvaart van een dierbare klant, haar naam is Gerda. Jarenlang kwam ik bij Gerda en haar man aan huis, om Gerda keer op keer in de watten te leggen en verzorgen. Van top tot teen. Ze voelde als een oma voor me. Op een gegeven moment kreeg Gerda dementie. Na een paar pittige jaren, was het voor haar klaar en tijd om te gaan. Mooi om te zien dat er foto’s van ons samen getoond werden op haar uitvaart. Dankbaar voor de connectie en geëmotioneerd door haar verlies ging ik naar huis. Twee dagen later, onderweg naar speeltuin de Kieivit in Berkel en Rodenrijs, dacht ik aan Gerda. Vooral aan het feit dat ze me door haar ziekte niets kon achterlaten. Niet in Geld, maar als aandenken. De kinderen speelden en het was een gezellige dag. Zittend in de zon met een jurk en een zonnehoed vermaakte ik me uitstekend. Op het kleed van een andere moeder kletsten we onder het genot van een hapje en een drankje. Ik frummel altijd graag als ik zit, terwijl ik met mijn hand door het gras ging plukte ik per ongeluk iets. Terwijl ik dat deed, hoorde ik mezelf intern zeggen zoals tegen mijn kinderen, ‘niet plukken!’ Stomverbaasd was ik toen ik keek naar mijn geplukte “gras”.
Het was geen gras, het was een klavertje vier. Vol ongeloof, maar met een intens gevoel van geluk bewonderde ik mijn eerste echte klavertje 4. Gerda schoot gelijk door mijn hoofd en tot op de dag van vandaag voelt, dat eerste klavertje vier als een cadeau, een soort knipoog van haar. De moeder met wie ik in gesprek was keek mee met een verbaasd gezicht aan een maakte een foto van mij en mijn mooie klavertje vier. Dit bijzondere moment en deze ervaring neemt niemand mij meer af.
